Gebrouilleerd...

Mijn overgrootouders Overeem waren er zeer van bewust dat zij hun status hoog moesten houden. De bron van die overtuiging zal  ongetwijfeld gebaseerd zijn op de mooie baan van de -inmiddels overleden- Charles senior bij de Grand Bazar de la Paix.
Dat Charles junior (mijn opa) op 22 jarige leeftijd verliefd zou raken op Corrie Luijkx, een 27 jarige brabantse boerendochter, was een schok voor de rest van de familie. De moeder van Charles, Alida Catherina Maria Zwaga heeft op 27 mei 1922 de huwelijksakte wel als getuige getekend. Daaruit zou je kunnen afleiden dat zij wel positief stond tegenover het huwelijk van haar oudste zoon en zijn uitverkoren bruid.
Voor broer George en zus Tine (zie foto) ging dat allemaal te ver. Zij verbraken het contact. Een situatie die decenia lang heeft geduurd. Dat wil niet zeggen dat er helemaal geen contact meer was. Charles schreef regelmatig brieven naar zijn moeder en soms ook naar zijn broer en zus. Het lijkt er echter op dat er niet of nauwelijks op werd geantwoord.

Heel lang werd er niet gesproken over deze breuk in de familie. Niet door opa en oma en ook niet door mijn ouders. Het hele verhaal kwam pas naar boven toen opa Overeem een hersenbloeding kreeg en in Den Haag in een ziekenhuis belande. Hij overleefde maar raakte halfzijdig verlamd en kreeg afasie. Een taalstoornis die ontstaat door hersenletsel in de linker hersenhelft.
Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om haar ouders naar Vlaardingen te  halen en hen een plekje in een verzorgingshuis te bezorgen. Dat is haar gelukt. Ze kregen een twee kamer appartementje in het -toen nog heel nieuwe- verzorgingshuis de Meerpaal. Ze hebben daar -ondanks de fysieke problemen en het moeilijk communiceren met opa- nog enige goede jaren gehad.
Die periode eindigde op 17-01-1972 kort na het ontwaken. Oma stapte uit bed en viel dood neer. Opa zag het gebeuren maar kon niets doen omdat hij niet zelfstandig uit bed kon komen en ook niet kon roepen. Kort daarna kwam een verzorgster het appartementje binnen om te helpen met aankleden etc.
Zij alarmeerde zowel mijn moeder als een arts. Die laatste kon niet anders dan vaststellen dat oma overleden was als gevolg van een hartstilstand.

Een overwacht telefoontje...

Mijn ouders hebben aan vrienden en kennissen rouwkaarten gestuurd om hen te informeren over oma's overlijden. George en Tine zullen niet op de verzendlijst hebben gestaan. Er was immer heel lang geen contact met hen geweest en van hen was geen recent adres bekend. En toen kwam er toch een telefoontje vanuit de Meerpaal. Mijn moeder nam op en kreeg -tot haar stomme verbazing- oom George aan de telefoon. Waarschijnlijk had hij -via Haagse kennissen- gehoord dat de echtenote van zijn broer was overleden. Op die manier zal hij ook achter het adres van de Meerpaal zijn gekomen.
Samen met Tine was hij in zijn kleine Fiatje 127 naar de Meerpaal gekomen om zijn broer te bezoeken. Ietwat beteuterd vertelde hij dat hij hem niet kon verstaan....
Moeder werd eerst boos maar sprong toch op haar fiets om naar de Meerpaal te gaan. Toen ze het appartementje van haar vader binnen kwam kon ze niet langer boos blijven. Haar vader zat in zijn stoel en stak zijn duim omhoog om te laten zien dat hij blij was om zijn broer en zus weer te zien. Mijn moeder is er een tijdje gebleven en heeft zo goed en zo kwaad als het ging de communicatie tussen haar vader en zijn broer en zus 'vertaald'. Vanaf dat moment hadden wij kinderen er twee familieleden bij waar wel weer contact mee werd onderhouden. Opa overleed twee jaar later, op 16-07-1974.
Na het overlijden van George en Tine kregen mijn ouders -als enige familie- de taak om er voor te zorgen dat hun gehuurde flat aan de Escamplaan in Den Haag leeg werd opgeleverd aan de verhuurder. Een aantal spulletjes zijn meegenomen naar Vlaardingen. Daar was onder meer een doos bij met foto's waarvan een deel op deze website zijn gebruikt...